14 เดือนแล้วที่ฉันได้รับตำแหน่ง "ผู้จัดการ" เมื่อทบทวนชีวิตที่ผ่านมาทำไมมันถึงได้ยุ่งเหยิงขนาดนี้ งานอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมด แต่พอหันมามองรอบตัว มิตรรักแฟนเพลงไม่รู้หายไปไหนหมด ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนพ้องน้องพี่ ญาติสนิทมิตรสหาย หรือแม้แต่พ่อแม่ที่แก่เฒ่าก็ยังรู้สึกห่างๆพิกล อ้อ! มีเจ้ามอมอีกตัว รู้สึกคิดถึงมันจังเลย ขนาดเจอหน้ากันทุกวัน ยังรู้สึกเหมือนไม่ได้เจอกันเลย...
ฉันว่าหลายคนที่มีตำแหน่งอย่างฉันก็คงมีสภาพไม่แตกต่างกับฉันซักเท่าไหร่หรอก บางคนอาจจะหนักกว่าด้วยซ้ำ หลายคนอยู่เมืองหลวงของเราที่ต้อง เสียเวลาอยู่บนรถ อยู่กับการเดินทางที่แสนยาวนาน ฉันยังโชคดีที่ได้มาอยู่ต่างจังหวัดอย่างโคราช ก็แหงล่ะสิ ! นี่มันบ้านเกิดของฉันนี่นา พ่อแม่ฉันก็อยู่ที่นี่ เมื่อก่อนฉันก็ใช้ชีวิตคนเมืองหลวงเหมือนกัน ได้กลับมาเจอหน้าพ่อแม่เฉพาะปฏิทินอำนวย (ว่าเป็นวันหยุด) แล้วเมื่อวันหนึ่งฉันได้ตัดสินใจกลับมาเป็นลูกกตัญญู ก็ได้มีโอกาสเรียนรู้งานในตำแหน่งใหม่ของฉัน นั่นคือ “ผู้จัดการ” ขององค์กรอันทรงคุณค่าแห่งหนึ่ง
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายในชีวิตของฉัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานแล้วลามไปถึงเรื่อง ส่วนตัว อย่าให้ฉันเล่าความวุ่นวายในชีวิตของฉันเลย 3 วัน 3 คืนก็คงไม่จบ เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันรู้สึกว่า ชีวิตมันวุ่นวาย ยุ่งเหยิงสารพัด เหมือนด้ายที่พันกันอีรุงตุงนัง คงพอจะเห็นภาพบ้างแล้วนะคะ
ถึงเวลาแล้วล่ะที่ฉันต้องปฏิวัติตัวเองซะใหม่ ให้สมกับโอกาสที่โลกนี้ได้ให้ฉันเรียนรู้ 90 วัน ต่อจากนี้ไป ฉันมุ่งมั่นที่จะพัฒนาตัวเองให้เป็นผู้จัดการอันทรงประสิทธิภาพ ประสิทธิผล มีความสุขและสมดุลในรอบด้าน ภาพในใจของฉันมันชัดเจนมากๆว่า ฉันเป็นหญิงสาวที่เท่ห์ สมาร์ท สวย เข้มแข็ง แต่อ่อนหวาน อารมณ์ดี มีความสุขทั้งกายและใจ ยิ้มเก่ง รวมทั้งการได้สัมผัสสภาวะแห่งความสุขในใจ ดังที่ฉันได้เรียนรู้จากครูบาอาจารย์ผู้ที่เป็นที่เคารพรักของฉัน
มาเดินทางไปพร้อมกับฉันและเรียนรู้ไปด้วยกันนะคะ
NuNok
6 May 2010, ณ บ้านปิติสุข
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น